ayna benlik

Dünyaya gözümüzü açtığımız kişiyle aynı kalamıyoruz hayatta. Yavaş yavaş işleniyoruz. “Ben” olmaya çalışıyoruz. Çabaladıkça kendimizden daha da uzaklaşıyoruz. Kendimize giden yolda uğradığımız duraklar şubelerimizi oluşturuyor. Fakat o şubeler bize ait değil. Kaç şubeden oluşuyoruz kim bilir? Evimiz, okulumuz, dahası işimiz… İnsanlar konuşuyor ve biz dönüşüyoruz. Onların söylemleri bizim eylemlerimiz haline geldiğinde bizi seveceklerine inanıyor, içimizdeki sevgi açlığıyla yavaş yavaş ölüyoruz. Bazen acıyarak, bazen hiç hissetmeden… Bu şekilde geçiyor günlerimiz, aylarımız, yıllarımız… Ölüm geldiğinde bulabildiği “ayna benliğimiz”, biz değiliz.