dönemeç

Hayatta bir şeyin sonuna geldiğimizde geriye bakmadan yolumuza devam edebilmek bir hayli zor ve her şey sonlanmak zorunda isteyerek ya da istemeyerek… Bazen geçmişte sevmediğimi düşündüklerime aidiyetimin farkına varıyorum. Bu aidiyet hissi elimi kolumu bağlıyor adeta. Yürümek istedikçe kendime takılıyorum. İlerleyemiyorum. Yeni kararların eşiğinde en doğrusunu bulmaya çalıştıkça yanlışın büyüsüne kapılma olasılığımı artırıyor ve bunun altında eziliyorum. Her tercihin bir vazgeçiş olduğu gerçeğini görmezden gelemiyorum. Seçtiğimin içimin istediği şey olmasını ölesiye arzularken insanların anlam veremeyen gözleri ve sözleriyle kuşatılıyorum. Kim ne derse desin, hakkımda ne düşünürse düşünsün ne istediğimi bilmesem de ne istemediğimi çok iyi biliyorum. Kendi olma yürekliliğini gösteremeyen bir insan olmak istemiyorum. Bu yüzden kaygılanmayı bırakıp kendi gerçeğimi göreceğim günü dört gözle bekliyorum. Alınması gereken kararlar hep olacak hayatta. Bu kararların bazıları hayatımızı dönüştürecek. Önemli olan, sonuçlarını göğüsleyebileceğimiz kararlar alabilmek. Başkalarının beklentilerine göre kendini şekillendiren insanlar olduğumuz için alacağımız kararların sonuçlarını düşünecek zamanı bulamıyoruz belki de. Oysa tatmin etmemiz gereken kişi sadece kendimiziz hayatta. Bize yakışmayacağını bildiğimiz halde farklı renkler olmaya çalışmak, hayattan çalmak. Bırakalım başkaları bizi istediği renkte görsün, biz en sevdiğimiz renk olalım. Bir karar alırken düşünmenin zaman gerektirdiğinin farkına varalım. Kafamızın içinde yüzlerce ses varken ruhumuzun istediği tınıyı bulmak hiç kolay değil. İçimizdeki ses eninde sonunda ruhumuzun istediği yere götürecek bizi. Yeter ki onu duymaya çalışmaktan vazgeçmeyelim. Şartlar ne olursa olsun, insanlar ne düşünürse düşünsün bu bizim hikayemiz. Hikayemize inandığımızda kimse bizi sözleriyle veya eylemleriyle bu hikayeyi yaşamaktan alıkoyamaz. Engin Geçtan’ın “İnsan Olmak” kitabında dediği gibi: “Oysa bir insan ancak kendi içinde devrikse başkaları tarafından devrilebilir.”