Ben buradayım. Etimle, kanımla, canımla… Neden görmüyorsun beni? Neden bir kez olsun başımı okşamıyorsun? Neden “aferin” demiyorsun? Burada beni görmeni beklerken neden çırpınışlarıma gözlerini kapatıyorsun? Erkek olsaydım da böyle mi yapardın? Hep kendimi eksik mi hissettirirdin? Yetersiz hissetmemek için nefesim kesilene kadar çalışırken sen bunu görmezden mi gelirdin? Başarısızlığımın arkasında durmandan bahsetmiyorum bile. En azından başarılarımın arkasında duramaz mıydın? Takdir edemez miydin bir kez olsun? Korktuğun neydi tam olarak? Şımarık birine dönüşürüm diye mi korktun? Kendime daha çok güvenirim diye mi? Bir kez olsun “aferin” diyebilseydin, sadece tamamlanırdım. Hepsi bu… Kadın olmak, bir “aferin” e muhtaç yaşamak çoğu zaman. Takdir edileceğin anı bekleyerek ve bu uğurda kendini kanıtlamaya çalışarak geçirmek koca bir ömrü... Takdir edilmeden yaşamayı öğrenmek de büyümek. Kendini kanıtlama çabasından vazgeçmek… Kendi kendine yetebilmek ve kendini takdir edebilmek. Keşke bu kadar erken büyümesek…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder