zor

Hayat uçsuz bucaksız bir yolculuk. Nereye gittiğimizi bilmeden soluksuzca yürüdüğümüz uzun bir yol… Yolun başındaki kişi olarak kalmak imkansız yolun sonunda çünkü yol çetrefilli. Mücadele etmek zorunda bırakıyor bizi. Bu mücadeleler kimi zaman bizi güçsüz bırakıyor, kimi zaman daha güçlü kılıyor. Değişmeyen tek bir şey var: Mücadelelerimiz bizi değiştiriyor. Değişimin baki kaldığı bu uzun yolculukta evrildiğimiz kişileri kabul etmek ve sevmek yerine neden yolun başındaki insan olduğumuzu kanıtlamaya çalışırız hayatımız boyunca? Yolun başındaki insanın kendimiz olduğundan emin bile değilken…Yolculuğa odaklanmak yerine kendimize odaklanırız bu uzun yolda. Bazen tanımadıklarımızın, bazen en yakınlarımızın; en çok da kendimizin esiri oluruz değişime direnen kelimelerimizle. Belirlenen kelimelerin dışına çıkmak neden bu kadar zor bu yolculukta? Değişmek kötü olarak algılandığından mı, yargılanmaktan korktuğumuzdan mı yoksa alışkanlıklarımızdan kopmak zor geldiğinden mi yaparız bunu kendimize? Neden sürekli kendimizi aynı kelimelere sığdırmaya çalışırız artık o kelimelere ait olmadığımızı hissetsek bile? Yolun başındaki kişi olmadığımızı kabul etmek zorundayız. Bu, uzun bir yolculuk ve yaşadıklarımızla değişiyoruz. Değişimimiz kimi zaman bizi hayal kırıklığına uğratıyor, kimi zaman büyülüyor ama ne olursa olsun bizi biz yapıyor. Bu bizim yolculuğumuz ve bu yolculukta olmak istediğimiz kişiyi biz seçmeliyiz. Bunu kelimelere indirgemek ya da hayatımız boyunca, yolculuğun başında belirlediğimiz kelimelerin esiri olmak zorunda değiliz. Sadece yaşamak soluksuzca ve kendin olarak, değişmenin seni sana yaklaştıracağının bilinciyle…